سعی بر آن است که مطالب مرجع تخصصی آب و فاضلاب شامل مسایل ، مقالات و اخبار عمران آب و فاضلاب,آب و فاضلاب و به صورت تخصصی فرآیند های تصفیه آب و فاضلاب،مهندسی آب و فاضلاب و صنعت آب و فاضلاب باشد.
دانشنامه آنلاین آب و فاضلاب
رشته های مرتبط:مهندسی عمران آب و فاضلاب،مهندسی تکنولوژی آب و فاضلاب،مهندسی آب و فاضلاب،محیط زیست،مهندسی بهداشت محیط،مهندسی آب،مهندسی شیمی و...
امیرحسین ستوده بیدختی
حریم ضوابط ومقررات آب های سطحی
۱۳۹۵/۰۴/۰۵
17:34
|
رعایت حریم منابع آب سطحی اعم از رودخانه ها و تالاب ها یکی از راههای حفاظت از این نوع منابع است. میزان آلودگی وارده به آبهای سطحی که ناشی از اعمال مستقیم و غیر مستقیم انسانی است با رعایت حریم تعیین شده و عدم ساخت و ساز در این حریم قابل کنترل است. همچنین با توجه به توان خودپالایی آبها آلودگی به وجود آمده تا حد زیادی مرتفع می شود.
مقررات موجود پیشنهادی در سه مورد برای آبهای سطحی با قابلیت شرب، اراضی تالابی و رودخانههای دایمی مورد بحث می باشند؛
ـ حریم آبهای سطحی دارای قابلیت شرب
بالا بودن کیفیت آبهای سطحی تنها با کنترل آلودگیهای ناشی از منابع آلاینده و از طریق اعمال ضوابط و مقررات صحیح امکانپذیر است. در کشور ما علیرغم وجود قوانینی به دلیل مسائل حقوقی و اجرایی متعدد، همواره رعایت حریم و اعمال هر نوع ممنوعیت برای ساخت با هدف حفظ کیفیت منابع آب با مانع روبرو بوده و دشواریهایی را بوجود آورده است.
1ـ حریم درجه 1
آنچه در مباحث قانونی با عنوان آییننامه نحوه تعیین حد بستر و حریم رودخانهها، انهار، مسیلها، مردابها و برکه های طبیعی آمده، حریم رودخانه و انهار طبیعی را اعم از دائمی و فصلی از یک متر تا 20 متر بسته به مورد معین میکند. در صورتی که برای انتقال آب شرب از کانال سود برده شود حریم مذکور همان حریم تعیین شده در قانون توزیع عادلانه آب است که بسته به دبی آب از یک تا 12 متر از طرفین کانال است.
همچنین سازمان حفاظت محیط زیست در این مورد مقررات خاصی را در مبحث ضوابط و معیارهای استقرار صنایع و مراکز خدماتی اعلام کرده که طبق آن گروه صنایع "د" و "ه" که از صنایع آلوده کننده به شمار میآیند باید حداقل فاصله استقرار برابر با 200 متر از رودخانه دائمی داشته باشند.
با توجه به روش فعلی دفع فاضلاب در بیشتر شهرهای کشور، یعنی استفاده از چاه جذبی که روش سنتی است یا جمعآوری ناقص آب و ورود فاضلاب بدون تصفیه به داخل رودخانه، آلودگی رودخانههای مجاور شهرها بسیار محتمل است. همچنین از دیدگاه قانونی تعداد بسیاری از صنایع نباید در حریم زیست محیطی شهرها استقرار یابند ولی عملا بسیاری از این صنایع در محدوده حریم شهری فعالند که آلودگی ناشی از این صنایع نیز بر آلودگی آب رودخانهها افزوده است. با در نظر گرفتن این موارد، برای جلوگیری از آلودگی رودخانههای دارای قابلیت شرب همان فاصله 200 متر از هر طرف به عنوان حریم درجه اول پیشنهاد میشود. همچنین پیشنهاد میشود هر گونه لولهگذاری برای هدایت هر نوع پساب بدون رعایت استانداردهای موجود در مطالعه همه جانبه ممنوع شده و هدایت آبهای سطحی مناطق مسکونی و کشاورزی به رودخانه با تاکید و نظارت ارگان مسئول آبرسانی و رعایت مسائل و ضوابط زیست محیطی انجام گیرد.
مقررات موجود پیشنهادی در سه مورد برای آبهای سطحی با قابلیت شرب، اراضی تالابی و رودخانههای دایمی مورد بحث می باشند؛
ـ حریم آبهای سطحی دارای قابلیت شرب
بالا بودن کیفیت آبهای سطحی تنها با کنترل آلودگیهای ناشی از منابع آلاینده و از طریق اعمال ضوابط و مقررات صحیح امکانپذیر است. در کشور ما علیرغم وجود قوانینی به دلیل مسائل حقوقی و اجرایی متعدد، همواره رعایت حریم و اعمال هر نوع ممنوعیت برای ساخت با هدف حفظ کیفیت منابع آب با مانع روبرو بوده و دشواریهایی را بوجود آورده است.
1ـ حریم درجه 1
آنچه در مباحث قانونی با عنوان آییننامه نحوه تعیین حد بستر و حریم رودخانهها، انهار، مسیلها، مردابها و برکه های طبیعی آمده، حریم رودخانه و انهار طبیعی را اعم از دائمی و فصلی از یک متر تا 20 متر بسته به مورد معین میکند. در صورتی که برای انتقال آب شرب از کانال سود برده شود حریم مذکور همان حریم تعیین شده در قانون توزیع عادلانه آب است که بسته به دبی آب از یک تا 12 متر از طرفین کانال است.
همچنین سازمان حفاظت محیط زیست در این مورد مقررات خاصی را در مبحث ضوابط و معیارهای استقرار صنایع و مراکز خدماتی اعلام کرده که طبق آن گروه صنایع "د" و "ه" که از صنایع آلوده کننده به شمار میآیند باید حداقل فاصله استقرار برابر با 200 متر از رودخانه دائمی داشته باشند.
با توجه به روش فعلی دفع فاضلاب در بیشتر شهرهای کشور، یعنی استفاده از چاه جذبی که روش سنتی است یا جمعآوری ناقص آب و ورود فاضلاب بدون تصفیه به داخل رودخانه، آلودگی رودخانههای مجاور شهرها بسیار محتمل است. همچنین از دیدگاه قانونی تعداد بسیاری از صنایع نباید در حریم زیست محیطی شهرها استقرار یابند ولی عملا بسیاری از این صنایع در محدوده حریم شهری فعالند که آلودگی ناشی از این صنایع نیز بر آلودگی آب رودخانهها افزوده است. با در نظر گرفتن این موارد، برای جلوگیری از آلودگی رودخانههای دارای قابلیت شرب همان فاصله 200 متر از هر طرف به عنوان حریم درجه اول پیشنهاد میشود. همچنین پیشنهاد میشود هر گونه لولهگذاری برای هدایت هر نوع پساب بدون رعایت استانداردهای موجود در مطالعه همه جانبه ممنوع شده و هدایت آبهای سطحی مناطق مسکونی و کشاورزی به رودخانه با تاکید و نظارت ارگان مسئول آبرسانی و رعایت مسائل و ضوابط زیست محیطی انجام گیرد.